Zomer in het crematorium

Het is snikheet in het crematorium. De vele belangstellenden zitten dicht op elkaar gepakt in de banken en achterin de aula staan nog een flink aantal mensen. Bezorgd kijk ik om me heen, en ook de medewerkers van het Crematorium houden de aanwezigen goed in de gaten. Bij oplopende emoties en deze extreme warmte kan het zo maar gebeuren dat er iemand onderuit gaat. De tijd in de aula zit er bijna op, drie kwartier is de norm. Maar er meldde zich nog een onverwachte spreker, en deze is nogal lang van stof.  Dat kan vervelend uitpakken voor de familie. Als de toegestane tijd wordt overschreden betaal je zo 100 Euro extra. En met deze hitte vraagt het nog wat uithoudingsvermogen van iedereen. Het blijft altijd een moeilijk dilemma. Vanzelfsprekend wil je iedereen de kans geven nog iets over de overledene te vertellen, de familie toe te spreken, een paar afscheidswoorden te willen delen. Maar te veel en te lange toespraken in een aula voegen niets toe. De nabestaanden hebben er vaak meer aan dat zo’n verhaal op papier wordt meegegeven en ze het later in alle rust nog eens kunnen overlezen. De familie bedankt de aanwezigen, de belangstellenden lopen langs de overledene. Intens verdrietig nemen de familieleden afscheid, een handkus geworpen. In de aula wacht de koffie. Na het condoleren neemt men snel afscheid en loopt naar buiten.  Het is broeierig warm. Vandaag geen warme saucijzenbroodjes, fris,  wijntjes, nootjes en bitterballen. Op de parkeerplaats gaan de jasjes en nette schoenen in of  uit de kofferbak. Men praat nog even na over de mooie muziek, agenda’s worden getrokken, afspraken gemaakt. Tenslotte zijn uitvaarten ook vaak een soort reünie. De aula en koffiekamer worden opgeruimd, het personeel staat alweer klaar om de volgende familie te ontvangen.

Comments are closed.