“Boem, bats”, een hol geluid in de diepte. Soms zijn we bij een begrafenis en na de laatste woorden op het graf lopen de belangstellenden nog eenmaal langs de overledene. Dan krijg je een schepje in je handen en kun je wat zand opscheppen en ten afscheid in het graf gooien. Ik zie vaak dat mensen dat helemaal niet prettig vinden. En niet durven te weigeren, maar liefst hun oren dichtstoppen. De doffe klap beneden op de kist is niet voor iedereen prettig. En al helemaal niet wanneer het om een overledene in een wade (doodskleed) gaat. Deze week had ik een uitvaart waarbij de familie voor veldbloemen had gezorgd. We hadden ze in een mooie vaas naast het graf gezet. De bloemen werden uitgedeeld aan de mensen rond het graf. En zo kon men zelf kiezen om deze bloemen in of naast het graf te leggen. Bloemen hoor je nauwelijks in het graf vallen. Het gebaar is ongeveer het zelfde. We willen de overledene graag een laatste groet brengen, iets meegeven, afscheid nemen. De bons van de schep zand heeft iets definitiefs. Nu is het klaar, je sluit iets af. De bloem is duidelijk een laatste hulde, vaarwel. En de bloemen die ernaast worden gelegd zullen na het sluiten van het graf erop gelegd worden. Vaak een hele bloemenzee. Jammer dat er dan vaak nog plastic of papier omheen zit. Dat is erg onnatuurlijk net zo als elastieken. Binden kan ook met touw. De kaarten worden er (alleen op verzoek van de familie) afgehaald en in de bewaardoos meegeven. Gelukkig is er genoeg te kiezen. Ik zag dat de belangstellenden blij verrast waren. Ze vertelden me tijdens de condoleance dit een mooi en warm gebaar te vinden. Misschien ook een idee voor anderen?
