Verbaasd kijk ik naar mijn telefoon. Is dit echt gebeurd? Het briefje met aantekeningen op mijn bureau is het bewijs. Dit gesprek heeft echt plaats gevonden. Toen ik de telefoon opnam en mijn naam noemde hoorde ik het volgende. “Mevrouw, luistert u eens. Wij gaan nu twee maanden op vakantie naar het buitenland. Misschien gaat mijn oude tante ondertussen dood. Ik heb het verpleeghuis ingeseind dat ze u dan onmiddellijk moeten waarschuwen. U kunt dan zorgen dat ze netjes gecremeerd wordt. Dus geen opbaring, geen afscheid, kerdienst, kaarten of drukte. Kan ik dat aan u overlaten?”
“Eh, jawel mevrouw, maar ik heb toch wel wat vragen.” De antwoorden daarop zijn ook duidelijk. Tante kan in haar nachtpon in de kist gelegd worden en ik kan even een sms-bericht naar de familie sturen dat tante is gecremeerd. “Bloemen?” probeer ik nog. Maar dat is ook nergens voor nodig, er komt toch niemand kijken. “Kunt u dit zo voor ons regelen?” Ja dat kan ik wel. Al is het met lichte tegenzin. De tante van deze mevrouw is al enige jaren in ons register ingeschreven. Dus alle nodige informatie heb ik wel. Haar persoonlijke uitvaartwensen zijn bij ons deels bekend. De oude dame is de komende weken regelmatig in mijn gedachten.Wat zal ik doen om haar op respectvolle wijze toch een mooi afscheid te geven? Na drie maanden blijkt de familie terug van vakantie te zijn. En tante leeft!
