Wat zijn er toch altijd mooie verhalen te vertellen bij een afscheid. Tijdens de condoleance na de crematieplechtigheid raak ik aan de praat met een nichtje van de overleden man. Vol ongeloof is ze, als ze eerder die week hoort dat haar neef Robert is overleden. Ze hadden een paar dagen ervoor nog telefonisch een afspraak gemaakt om weer eens gezellig bij te kletsen. Dat zou vandaag zijn, maar nu is ze hier in het crematorium, voor het laatste afscheid. Dat maakt het extra moeilijk, wanneer mensen zo abrupt opeens overlijden, afspraken hebben, mensen vlak voor het overlijden nog hebben gesproken. Er was niks aan de hand. Een overlijdensbericht is dan werkelijk een donderslag bij heldere hemel.
Ze vertelt me dat ze een beetje moest lachen toen de kist met Robert erin door de familie werd binnengedragen. Het was een extra lange kist, haar neef was ruim twee meter. En toen moest ze denken aan het familieverhaal over zijn geboorte. Het was in de oorlogsjaren en het gezin van opa en oma woonde met acht personen in een meer dan piep klein huisje in de binnenstad. Een van de dochters werd hevig verlieft en wilde samen gaan wonen. Terwijl in dat kleine huisje elke millimeter moest worden benut vond men het geen enkel probleem. Haar flink uit de kluiten gewassen vriend trok er gezellig bij in. En het duurde ook niet lang of gezinsuitbreiding diende zich aan. Maar er was geen ruimte en geen geld. Waar moest de kleine Robert slapen? Geen enkel probleem. De eerste maanden van zijn leven sliep en keek de altijd tevreden Robert tevreden om zich heen vanuit een …stofzuigerdoos. En dat ging prima. Dat verhaal dat zo vaak verteld werd als deze man van ruim twee meter op een feestje aanwezig was bracht nu een glimlach om de lippen van de aanwezigen. Het grote verschil van hoe men op deze wereld begint en eindigt. Van stofzuigerdoos naar een extra lange uitvaartkist. Dapper slikt ze haar tranen weg, “ik had me er zo op verheugd hem weer te zien”.
