Siska Caneel Uitvaartverzorging Arnhem e.o.

Niet mijn woorden, maar dit zei de moeder van een overleden jonge man tegen mij.
Een heel onverwachts overlijden, de jonge echtgenote wist zich geen raad. Toen ik binnen kwam zaten de ouders van de overleden man er al. En al gauw werd duidelijk dat deze en met name de moeder een enorme druk op de jonge weduwe legden. Ze verschilden overal over van mening. Waar de man opgebaard moest worden, wie er uitgenodigd zouden worden, hoe de afscheidsdienst moest worden ingevuld. Welke kaart er gedrukt moest worden. Ik probeerde de jonge vrouw er steeds bij te betrekken om ook haar mening duidelijk te krijgen. Wanhopig gaf ze me aan dat het zinloos was. Moeder bedisselde en stelde vast. Na de eerste regelingen spraken we af de volgende dag weer bij elkaar te komen om nog andere zaken te bespreken. Voor de afspraak, na een nachtje rust belde ik de jonge vrouw thuis op. Ik besprak met haar hoe zij de uitvaart zou willen. Ze was wanhopig. Er was geen geld voor de uitvaart, de ouders wilden wel betalen, maar dan moest het op hun manier. Dat was een lastige toestand. Tijdens de afspraak waar ook de ouders weer bij waren vroeg ik af en toe of de jonge vrouw het ermee eens was, of ze iets misschien anders zou willen? Voordat ze ook maar kon antwoorden was het haar schoonmoeder die me bits liet weten dat zij de beslissingen nam. “Wie betaalt, die bepaalt” zei ze ver genoegzaam. “Het is mijn zoon, ik regel dit.” Er was niets tegen in te brengen. Met verdriet in mijn hart regelde ik een uitvaart die niet aan de wensen van de weduwe voldeed. Wat ik ook nog probeerde, het mocht niet baten. Heel verdrietig voor alle betrokkenen, Ik hoop dat ze contact met elkaar houden en dit later op een rustig moment nog eens met elkaar kunnen bespreken. Maar hoe het is gegaan, daar is dan niets meer aan te veranderen. Een uitvaart, dat kun je maar een keer doen.