Ook de afgelopen tijd kwam ik het weer een paar keer tegen. De discussie van ouders, kinderen en kleinkinderen over hun aanwezigheid bij een condoleancebezoek en de afscheidsdienst. Teveel en soms onterecht willen volwassen de kinderen beschermen tegen de mogelijke emoties. Laten we ons bedenken dat de dood bij het leven hoort en dat we eerlijk willen zijn. Een meisje van 8 wilde graag afscheid van haar geliefde opa nemen. Voordat hij stierf had ze nog bij hem gezeten en hem vaarwel gezegd. Hij beloofde haar dat ze voor eeuwig in zijn hart zou blijven. Na zijn overlijden wilde ze graag een bijdrage leveren aan het afscheid. Ze stelde voor om een stukje muziek te spelen. En of je nou een prof bent of niet, een meisje van 8 die op deze manier haar opa wil uitgeleiden, ik vind het fantastisch. Ze werd heel goed begeleid door haar ouders, en ze kon het aan. Tijdens het rouwbezoek schoof ze steeds dichter naar haar overleden opa toe. Nee, het was niet eng. Ze schreef haar belevenissen en gevoelens ondertussen op in het boekje “Lieve”. Op de dag van het afscheid kwam ze aan met een kaars. Deze had ze zelf van was gemaakt, er stonden vissen op, want opa ging vaak vissen. Ze had een striptekening gemaakt voor opa, deze legde ze bij hem in de kist. Dapper hielp ze mee toen de familie de kist definitief sloot. Ze draaide de sluitknoppen stevig aan. En daar zat ze, de kleine muzikant, voor in de aula. Ze stak haar kaarsje aan voor opa, en ze speelde op haar cello. Ontroering maakte zich van de aanwezigen meester. Natuurlijk vloeiden er ook tranen, dat hoort erbij. Ik ben ervan overtuigd dat dit meisje geen nare dromen over de dood van haar opa zal hebben. Ze was erbij betrokken en dat helpt haar bij het verwerken van dit grote verdriet. Fijn dat deze ouders inzagen hoe belangrijk dit is voor een kind.
Vissen en muziek voor Opa
Galerij
U kunt op een foto klikken voor een vergroting.
