Een wijkzuster vraagt me om bij een client de naderende crematie door te spreken. Meneer wacht op me in zijn woonkamer, een buurvrouw naast hem. Ze zorgt al een tijdje voor hem en hij wil graag dat ze meedenkt. Tijdens het gesprek blijkt dat meneer geen contact heeft met zijn acht kinderen. Er is veel misgegaan in het gezin nadat jaren geleden de moeder is overleden en ieder is zijn weg gegaan. Kleinkinderen heeft hij nooit gezien. Hij heeft, omdat hij netjes in het hiernamaals wil verschijnen een nieuw pak gekocht. Hij vertelt hoe hij zijn uitvaart wil, wijst een kist aan en zoekt een rouwbrief uit. De tekst staat al op een briefje. Tevreden leunt hij achterover, zo, nu heb ik alles geregeld. Meneer vertelt moeilijk ademend over zijn kinderen. Vol verdriet van het feit dat hij hen nooit meer zal kunnen uitleggen wat er gebeurd is. Het raam staat open en hij geniet zichtbaar van de vogelgeluiden. De volgende morgen al kan ik terug komen, meneer is vannacht overleden. Enkele dagen later is de uitvaart. Zeven van zijn kinderen zijn aanwezig, met een hele rits kleinkinderen. Ze hebben commentaar op zijn kleding. “Waarom niet gewoon een Tshirt en zijn pet? Daarmee kennen wij hem” durft iemand te zeggen. De condoleance is een ware familiereunie. Het lijkt een hele warme familie. De kleinere kinderen kijken wat bevreemd, waar gaat dit allemaal over? Opa? Wat voor opa? En ik slik maar eens. Wat kunnen mensen elkaar toch vreselijk tekort doen, pijn doen en intens verdrietig maken.
