Een paar maanden geleden werd ik gebeld door twee broers. hun zus was ernstig ziek en wilde graag haar laatste wensen met me bespreken. We maakten een afspraak en later die week schoof ik aan voor een gesprek met de familie Mevrouw koos er voor om in een wade op een takkenbaar te worden begraven op de Natuurbegraafplaats Heidepol. Dat was geen probleem, het probleem lag in Frankrijk. Daar was haar echtgenoot overleden en zijn as stond daar in een urnen wand. Ze hadden samen afgesproken dat de urn mee zou worden begraven wanneer zij zou overlijden. Volgens het regelement van de Franse begraafplaats moest de urn daar nog vier jaren blijven. De familie nam contact op met de Franse begraafplaats en autoriteiten. Een langdurig en bureaucratisch proces werd ingezet. Wanneer alles geregeld was zouden wij de as met alle nodige douane papieren mogen ophalen. maar die tijd kregen we niet. Mevrouw werd steeds zieker en vroeg vaak of haar man er al was. Uiteindelijk zijn de broers naar Frankrijk gereden met een brief van de arts. Het had heel wat voeten in aarde, maar de dag voordat mevrouw stierf stond de urn naast haar bed. Omdat op Heidepol natuurlijk ecologisch afbreekbaar materiaal moet worden gebruikt werd daarna de as uit de verzegelde bus gehaald en overgegoten in een mooie asurn. Toen mevrouw in haar graf lag mocht ik de urn laten zakken en naast haar hoofd neerzetten. Gelukkig, zuchtte de broer, ze zijn zoals belooft weer samen. Ik was ook blij dat het was gelukt haar wens te vervullen. Dan weet ik weer waar ik het voor doe. Een fijne baan.
