Over zelfdoding
Pijnlijk, verdrietig, soms ongeloof, schuld. Veel gevoelens worden opgeroepen wanneer ik bij een familie kom waarvan de moeder zelfmoord heeft gepleegd. Natuurlijk heeft niemand dit aan zien komen. Ja, achteraf waren er wel tekenen, uitgesproken boodschappen die toen niet werden begrepen. Waarom heeft ze het niet gezegd, huilen haar dochters, we hadden alles voor haar willen doen. Ik probeer uit te leggen dat hun moeder dat ongetwijffelt wel heeft geweten. Maar wanneer zij zelf geen enkele uitweg meer zag in haar verdriet, haar pijn, wilde ze haar kinderen er niet mee belasten. Ze wilde ook niet worden tegengehouden, haar besluit was genomen. Dit verdriet is zwaar, heel zwaar. Ook ben ik niet de aangewezen persoon dit proces te begeleiden. Daarvoor zijn speciaal opgeleide hulpverleners beschikbaar. Maar nu moeten we eerst wel samen een uitvaart organiseren. De vader zegt niets, hij voelt zich tekort geschoten en is niet in staat ook maar iets te regelen. Heel verdrietig is ook dat hij zijn vrouw heeft moeten identificeren, en dat daarna de kist is gesloten.
Of iemand nou in het water of voor de trein, of van een hoge flat afspringt, meestal is het dan niet meer mogelijk om persoonlijk afscheid te nemen. Dat is nog eens extra hard. De dochters en schoonzonen stellen een mooie afscheidsdienst samen. Dit is alles en het laatste wat ze nog voor hun lieve moeder kunnen doen. Een mooi gedicht wordt gemaakt voor op de rouwbrief. Hun hoofden bij elkaar, hun armen om elkaar heen. Ze klampen zich aan elkaar vast in dit inmense verdriet.
