Altijd fijn wanneer een overledene in zijn/haar eigen omgeving kan worden opgebaard. De laatste dagen thuis, in eigen omgeving, ook in een verzorgingshuis. Dan ook is er de mogelijkheid voor de naaste buurtjes om goed afscheid te nemen. Gelukkig mag en kan het steeds vaker. De verzorgster van meneer A. belde mij de 2e dag. Er had iemand gebeld om te vragen of het klopt dat zijn vader was overleden. Een zoon, die al zeker 15 jaar geen contact met zijn vader had gehad. Hij wilde geen bericht achter laten, zou niet komen maar wilde wel informatie i.v.m. de erfenis. De volgende dag zou hij terug bellen. “Laat hem mij maar bellen” antwoordde ik en wachtte af. Ondertussen de vriend die de uitvaart moest regelen op de hoogte gesteld. De zoon belde me. Gaf me uitleg over de reden van de zeer slechte relatie met zijn vader. Hij wilde echt niet komen, wilde die boze man nooit meer zien. “Geen nachtmerries meer, ik ben er klaar mee. Maar hij is wel rijk geworden en ik vindt dat mijn broer en ik gecompenseerd mogen worden voor alle verdriet was ons is aangedaan”. Daar schrik ik dan toch even van. Ik vroeg hem of het in dit geval niet goed zou zijn om dan juist wel afscheid te komen nemen, om alles daarmee definitief af te sluiten. Over de erfenis gaan wij uitvaartondernemers niet. We kunnen de nabestaanden in contact met elkaar of een notaris brengen, maar daar blijft het bij. Met de zoon van meneer A. heb ik een poosje gesproken maar hij bleef bij zijn beslissing, niet bij de uitvaart aanwezig te zijn. Ook zijn jongere broer wilde er niet bij zijn. Ik beloofde zijn telefoonnummer door te geven aan de testamentair executeur. Ik benoemde terloops plaats en tijd van de uitvaart en wenste hen sterkte.
Op de dag van de begrafenis klonk er plotseling geroezemoes door de aula. Naast de zussen en broer van meneer A. waren er een paar vrienden gekomen. En plotseling stonden daar tot ieders verrassing de twee zoons en hun echtgenotes. Zij knikten naar de aanwezigen en namen achterin plaats. Na de dienst spraken ze me aan, bedankten voor het telefoongesprek en besloten nog even te blijven. Wat was ik inwendig blij om ze te zien. De tantes sloten ze in hun armen, en bij de koffie kwamen de telefoons met foto’s op tafel. Zo fijn om te zien dat er agenda’s werden getrokken en afspraken gemaakt bij het afscheid. Later hoorde ik dat dit afscheid hen bijzonder goed had gedaan. Voor de erfenis hadden ze bedankt. Ze wilden niets van hun vader. Met deze mooie kerkdienst hadden ze het helemaal kunnen afsluiten. En ik was dankbaar. Deze zaken horen ook bij mijn werk als uitvaartleider.
