Verslagen zitten ze aan tafel, de man die vannacht totaal onverwachts zijn vrouw verloor, met zijn twee dochters. Zoiets komt aan als een mokerslag, en is niet te bevatten. Zeker als je rond de 60 jaar bent verwacht je zoiets niet. Maar het gebeurt dus wel, een plotseling en totaal niet verwacht overlijden.
Ze hadden het er zijdelings wel eens over gehad. Ja, hij wilde later graag op een natuurbegraafplaats worden begraven. Maar zijn vrouw vond cremeren voldoende, “as uitstrooien, netjes opgeruimd”. Zo had ze laten weten. En nu, in al zijn verdriet merkte hij dat dat niet kan. “Ik ben daar niet aan toe, ik kan nog geen afscheid nemen, ik wil haar nog even bij ons houden”. Het is en blijft een gewetensvraag. Mag je de uitvaart van een geliefde anders laten verlopen dan gewenst? Ik denk dat we dan vooral moeten kijken naar de motivatie. Waarom wilde de overledene het op deze manier? En wat is de reden om het anders te doen? In deze situatie heb ik alle begrip voor de kersverse weduwnaar. Haar motivatie voor deze keuze was om geen plek meer op aarde in te nemen, letterlijk opgeruimd worden. Maar dat kan later ook nog. Deze echtgenoot, en ook hun dochters zijn nog niet aan zo’n definitief afscheid toe. Ze willen graag een graf waar ze haar nog eens kunnen bezoeken, bij haar kunnen zijn, tegen of met haar kunnen praten. Bloemen leggen, iets om voor te zorgen. Om haar dan langzamerhand los te laten. De “voortbestaanden” moeten verder met dit verdriet. Voor het verwerken van het verlies is het belangrijk dat zij dit goed vorm geven. Daarvoor hebben zij het nodig dat er een graf komt. Op de begraafplaats wordt een mooie zonnige plek uitgezocht. In de buurt staat een bankje. En misschien kan er later nog worden gecremeerd, zoals deze vrouw had aangegeven. Maar voorlopig vinden haar man en kinderen veel steun in het bezoeken van haar graf. En dan is het goed.
