Met een bruidsboeket het huis uit.

“Wacht even” zei de moeder van de overleden jonge vrouw. Ze ging naar boven en kwam terug met een feestjurk. Of we haar dochter die jurk wilden aantrekken. “Die hebben we samen gemaakt, , voor de 40 jarige bruiloft”.  Ze vertelde hoe ze samen het patroon hadden uitgezocht, de jurk hadden gemaakt. “Toen was ze nog redelijk actief, en met ons feest kon ze er dus ook bijzijn” . Verdrietig schud moeder haar hoofd. “En nu is ze er al niet meer, onbegrijpelijk”. Haar man zit stilletjes in een hoek van de bank. Niet in staat om iets te zeggen. Na een korte maar hevige ziekte is hun jongste dochter vandaag overleden. Ze zal in het zijkamertje worden opgebaard. Daar kunnen familie en vrienden afscheid van haar nemen.  Ik vraag of ik bloemen zal bestellen. Maar dat hoeft niet, dat gaat moeder zelf regelen.  Op de ochtend van de begrafenis sluit ik met de ouders en zussen de kist. Er zijn tientallen rozen gebracht zoals op de rouwkaart gevraagd werd. En weer zegt moeder “wacht even” . Ze komt terug met een prachtig bruidsboeket. Dat moet met haar dochter mee. “Alle meiden hebben hier het huis verlaten met een bruidsboeket in hun arm, dus onze jongste ook.” Een prachtige gedachte, ik heb er niets aan toe te voegen.

Comments are closed.