Met de klussenbus naar het laatste afscheid
Tja, daar kreeg ik me een vraag. Aan tafel bij een gezin waarvan de vader geheel onverwachts was overleden. dE moeder was te verdrietig en niet echt aanspreekbaar. Met jonge mannen die wellicht nog nooit over het doodgaan, en wat je dan allemaal moet regelen hadden nagedacht. En toen opeens die vraag, of ze pa met zijn eigen klussenbus naar het crematorium mochten brengen. Ik schrok daar even van. We willen toch graag onze dierbaren met respect behandelen en dus met respect vervoeren in een mooie rouwauto? Maar als die bus nou heel belangrijk was voor Pa, hij er zo vreselijk trots op was, er met zoveel plezier in rond reed, hij er zo lang voor gespaard had…. Waarom mocht het dan niet? Maar hoe zagen ze dat voor zich? De volgende dag merkte ik dat het geen bevlieging was. Ze hadden er heel goed over na gedacht, de bus zou een wasbeurt krijgen. Leeg gemaakt, gaten in de boden om de kist met spanbanden vast te zetten. Vrienden gevraagd om te helpen met het inzetten en uithalen van de uitvaartkist. Op elke vraag was een wel overdacht antwoord. Als de wet het toestaat, waarom dan niet? Ik was overtuigt. En zo kon het gebeuren dat vooraan de uitvaartstoet een klussenbus reed, met rouwvlaggen. De zoons met hun vriend voorin, en moeder met schoondochters achter de bus aan gevolgd door een hele lange rij familie en belangstellenden. We hadden veel bekijks die dag, en ook bij het crematorium keek men wel even op. Maar het voelde zo goed. Vader in de bus die zo belangrijk voor hem was geweest naar zijn laatste rustplaats.
