Lieve Ollie en zijn omi

Het kleine mannetje van pas 4 jaar ( ik noem hem nu Ollie), hielp ons de kist met zijn over-omi naar de uitgang van het verzorgingshuis te rijden. Dapper liep hij voorop, en keek om naar zijn opa, die aan de zijkant liep. Opa knikte goedkeurend naar hem. “Je bent sterk, knap hoor”. Trots filmde zijn pappa deze bijzondere gebeurtenis. Ollie, als oudste achterkleinzoon mocht als enige mee vandaag. Het personeel bewees hun geliefde 95 jarige bewoonster een laatste eer door haar bij de voordeur uitgeleide te doen, raakte ontroerd, En ja, zelfs ik moest even slikken. Even daarvoor had Ollie met zijn tongetje tussen zijn lippen geholpen om de schroeven van de kist te sluiten. In de kist ging een mooie tekening voor omi mee.
De dagen voorafgaande aan de uitvaart had ik een paar maal gevraagd of er een rol zou zijn voor de kleinkinderen en achterkleinkinderen. Een bloem leggen, een kaarsje aansteken, misschien een gedichtje lezen? Steeds werd gezegd dat zoiets niet zou gebeuren, “dat is niks voor ons”. Toen wij de uitvaartkist uit de rouwauto haalden kwam Ollie net aanlopen met zijn mamma. Hij werd er heel verdrietig van zag ik. Maar eenmaal op omi’s kamer kwam er actie. Hij wilde meehelpen. En zo ontstond spontaan waar ik zo op gehoopt had. Bij het crematorium aangekomen begeleide de familie hun moeder oma, en omi lopend naar de aula. Het kleine mannetje liep mee en hield de kist met omi goed in de gaten. Tot mijn verrassing kreeg ik een kleine wijziging op het draaiboek aangereikt. De kleinkinderen die oma de overvolle aula in begeleiden hadden bloemetjes voor alle achterkleinkinderen mee. Kaarsjes werden aangestoken waaronder 1 speciale, voor het nog ongeboren achterkleinkindje.
Muisstil was Ollie tijdens de ceremonie waar ook zijn pappa mooie herinneringen aan omi ophaalde. Toen een foto van hem op omi’s schoot op het scherm kwam wees hij er enthousiast naar. “Kijk, ikke met omi”. Tijdens de lange condoleance keek hij in boekjes en kleurde een kleurplaat van Bruna. Hij liet zich over zijn bolletje aaien door allerlei vreemde mensen en je merkte hem bijna niet. Toen ik naar buiten keek zag ik Ollie met zijn oom buiten rennen en de herfstbladeren voor zich uitschoppen. Wat een mooie herinneringen. Hoezo is een uitvaart niets voor een kind? Betrek ze erbij en luister naar ze. En voor de verwerking daarna hebben wij altijd nog een TranenTasje ter begeleiding.

Comments are closed.