Laat in de middag gaat de telefoon. Automatisch werp ik snel een blik op de klok. Als het een melding is kan ik nog net mijn eten opeten. Maar het is een jonge moeder hier uit de buurt. Ze is overstuur en ze heeft moeite uit te leggen waarover het precies gaat. Maar uiteindelijk begrijp ik het. Het is een gezin met twee kleine meisjes en een hondje. Daar ken ik ze ook van, het kleine bruine hondje. Ze rennen hier vaak over de parkeerplaats, spelen met een bal, doen een soort van tikkertje, kortom een leuk stel om naar te kijken. En nu is het hondje dood. Overreden door een suffe automobilist die haast had om thuis te komen. De meisjes zijn ontroostbaar. En de moeder weet niet wat ze er mee aan moet. Ze weet niet hoe ze kan troosten. Kan de juiste woorden maar niet vinden. Opeens had ze bedacht dat ik een TranenTas heb gemaakt om kinderen te helpen. Het is een beetje raar, denkt ze. Omdat het niet om een overleden oma of klasgenootje gaat. Maar het verdriet is er niet anders of minder om. Ik stel haar gerust. Ik leen de tas ook uit wanneer het over huisdieren gaat. Ik weet dat voor kinderen het verlies van een dierbaar huisgenootje minstens zo erg kan zijn. Na het eten breng ik de TranenTas naar ze toe. Praat met ze over het hondje, en lees ze een boekje voor. Leg de moeder uit dat ze misschien de komende dagen het spel uit de tas nog met de kinderen kan spelen. Dat nodigt uit om te praten. En dat is wat er moet gebeuren. In gesprek blijven met elkaar, weten wat er in die kleine hoofdjes omgaat. Een weekje later komt de TranenTas terug. Moeder heeft er veel aan gehad om de meisjes te begeleiden. Een hele tijd zie ik de familie nauwelijks. Maar vandaag kwamen ze op me af gerend toen ik mijn auto op de parkeerplaats zette. Ik werd voorgesteld aan hun nieuwe huisdier. Een ander hondje, of eigenlijk een hond. Deze snuffelt nieuwsgierig aan mijn tas. En raakt opgewonden van alle aandacht buiten. “Dank je wel voor je hulp” zegt de moeder nogmaals tegen me. En dan wordt ze meegesleept door de meisjes en de hond. Zij zijn hun kleine hondje niet vergeten. We hebben samen een urntje uitgezocht voor de as, en deze staat met een foto op de kast. Maar ze kunnen weer naar buiten en dollen en vooral veel liefde geven aan een ander huisdier. En ze hebben geleerd over de dood. Ook al hadden we ze dat liever nog even willen besparen.
