Kiezen waar je opgebaard gaat worden

Een goede vriend van me gaat overlijden en zijn echtgenote vraagt of ik wil komen praten over de uitvaart. Natuurlijk doe ik dat graag, ik vindt het mooi wanneer de te overlijden persoon zijn of haar wensen nog kenbaar kan en wil maken. Dat we samen met ook de nabestaanden  kunnen bespreken wat de mogelijkheden zijn en of dat binnen het beschikbare budget past.  Dat laatste zou niet zo’n punt moeten zijn, er is met een beetje goede wil heel veel mogelijk. Dus gaan we met elkaar om de tafel, ook de kinderen schuiven aan. Allereerst vraag ik naar de specifieke wensen van vriend Ton. Vervolgens laat ik Trees, zijn vrouw aan het woord. En dan hoor ik graag wat de kinderen ervan vinden. Ton wil graag gecremeerd worden, daar zijn ze het met elkaar over eens.  In hun dorp is geen crematorium daarvoor kunnen we naar een van de steden in de buurt. Ook daar zijn ze het al gauw over eens. Ton zal als alles gaat zoals verwacht thuis in zijn eigen bed overlijden. Ze willen graag dat hij daarna eerst een paar dagen thuis kan worden opgebaard zodat de familie in rust en beslotenheid afscheid kan nemen. Vervolgens wil Ton graag naar het uitvaartcentrum midden in het dorp worden gebracht. Hij heeft een uitgebreid sociaal leven en kent heel veel mensen. Deze kunnen daar dan afscheid komen nemen tijdens een openbare condoleance.

Ik neem contact op met het uitvaartcentrum. Dit is in eigendom van de plaatselijke uitvaartondernemer. Ik wil graag van te voren kennis komen maken en de ruimte bekijken. Maar dat kan en mag niet. Erger nog, meneer mag daar alleen worden opgebaard, wanneer zij ook de uitvaart mogen regelen. Ik weet niet wat ik hoor. Maar er is geen mouw aan te passen, dit zijn de regels. Hun regels.  Maar moet meneer dan naar een Uitvaartcentrum in de stad gebracht worden? Dan ontnemen we veel mensen de mogelijkheid om naar de condoleance te komen. Afstand, vervoer en tijd zullen dan een belemmering zijn. Ze blijven zeggen dat dit de regels zijn. Het kan niet anders.

Verbaasd over deze opstelling overleg ik met mijn vrienden.  Ze kunnen er ook voor kiezen om Ton thuis te laten tot aan de uitvaart. En als ze (heel begrijpelijk) niet alle belangstellenden thuis over de vloer willen hebben kunnen we regelen dat er vooraf bij het crematorium afscheid kan worden genomen. Dan blijft het een feit dat veel mensen daar om allerlei redenen niet naar toe kunnen komen en niet goed afscheid kunnen nemen. Een alternatief is dat ze de plaatselijke uitvaartondernemer de uitvaart laten regelen. Maar dat is zeker niet de bedoeling, nu al helemaal niet meer. Betekend dit dat iedereen die in die gemeente woont en daar ook wil worden opgebaard, dat alleen kan als ze voor die uitvaartondernemer kiezen? Dat is toch geen eerlijke keuze.

Het kost heel wat hoofdbrekens. Hun huis is echt niet geschikt voor een grote condoleance. Uiteindelijk besluiten ze om dan de condoleance toch in de stad bij het crematorium te doen. Ook al kan een deel van hun vrienden en kennissen daar dan niet bij aanwezig zijn. Ze hebben moeite met dit besluit, maar het kan niet anders. En ik vraag me af waarom deze regel er is. In de hele gemeente  is geen alternatief uitvaartcentrum. Het enige wat je dan nog kan doen is de condoleance bij een horecabedrijf of bijvoorbeeld in de sportkantine of dorpshuis te regelen. Maar dat is van te voren moeilijk te plannen. Waarom beslist een uitvaartonderneming zoiets? Waarom is er geen oog voor het belang en de wensen van de mensen zelf? Als je al je hele leven in dat dorp woont zou je daar ook opgebaard willen worden. En zelf moeten kunnen kiezen welke uitvaartbegeleider jouw uitvaart mag regelen. Ik heb nog meer vrienden in dat dorp. Die krabben zich nu achter het oor: Dit is een raar concurrentie beding. Je dwingt bijna mensen om keuzes te maken die ze niet willen. Hoe zit het met de vrije keuze? En kan zo’n gemeente daar niets aan doen? Het blijft vreemd.

Comments are closed.