Elke uitvaart is ook voor mij weer een bijzondere belevenis.
Deze keer hadden we wel weer een geheel nieuwe ervaring. Er gebeurde iets waarvan ik echt even niet wist hoe ik het zou moeten oplossen. Terwijl de dienst in de kerk ten einde liep ging de chauffeur van de rouwauto vast naar buiten. De auto keren en met de achterdeur naar de deur van de kerk klaarzetten. Binnen reden wij samen met de familie de overledene richting deur om naar de auto te gaan. We vroegen de belangstellenden om de vele bloemstukken mee te nemen naar de begraafplaats. Ondertussen luide de koster de kerkklokken ten teken van afscheid.
Maar toen gebeurde het. Of eigenlijk gebeurde het niet. De achterdeur van de rouwauto wilde niet open gaan. Wat de chauffeur ook probeerde, de deur was en bleef dicht. Daar sta je dan. Ik voelde een lichte paniek opkomen, ik moest een andere auto gaan regelen. Een van ons had wel een ruime auto bij zich, waar de kist met de overledene in zou passen, maar geen mooie zilvergrijze rouwauto zoals de familie besteld had. We besloten de rouwauto op de parkeerplaats te zetten en dan maar voor het alternatief te kiezen, op de begraafplaats werd immers op ons gewacht. Toen de chauffeur van de stoep af de parkeerplaats op reed hoorden we een klik. En jawel, de deur schoot open. Opluchting, we konden de overledene in de mooie auto plaatsen met de vele bloemen om zich heen. Onderweg naar Moscowa maakte ik me grote zorgen: wat als we bij de begraafplaats weer dat probleem hadden? Het zat ons mee. De auto deed wat van hem verwacht werd. Gewapend met paraplu’s tegen de slagregen en hagelstenen brachten we de familie keurig naar binnen.
