De sfeer in de ontvangstruimte van het crematorium was deze woensdagmiddag bijna grimmig. Het was druk, het dorp leek wel uitgelopen. Veel ouders met schoolgaande kinderen. Ze kwamen voor het afscheid van een moeder. Deze had in haar wanhoop een einde gemaakt aan haar eigen leven. Ze was een jaar daarvoor gescheiden omdat ze via internet een nieuwe liefde had gevonden. Dit bleek achteraf een grote vergissing en bedrogen bleef ze achter met haar drie kinderen. Er ontstonden veel problemen en uiteindelijk zag ze het leven niet meer zitten. Ze nam handenvol pillen en stierf eerder die week eenzaam op de bank in haar woning. En juist dat werd haar erg kwalijk genomen. Want toen haar kinderen die middag uit school kwamen vonden ze hun inmiddels overleden moeder. Zoals altijd heeft iedereen hier wel een mening over. En die was niet mals. “Hoe kun je jouw kinderen dit aan doen?” Naar het afscheid waren ze massaal toegekomen met hun kinderen, de klasgenootjes en vriendjes van de achtergebleven kinderen. Vooraf aan de aula dienst kon afscheid worden genomen van de overledene. Hiervan werd bijna geen gebruik gemaakt. Ze liepen daar allemaal voorbij. De mensen waren gekomen om de kinderen en hun vader te ondersteunen. Tot ieders verbazing was de moeder van de overleden vrouw de eerste spreker. Zij vroeg de aanwezigen om niet te hard te oordelen over de daad van haar enige dochter. Natuurlijk was het vreselijk wat er was gebeurd. Ze zei begrip te hebben voor de boosheid van de aanwezigen die ook nu nog goed voelbaar was. Maar vroeg van haar kant ook begrip voor de situatie die nu ontstaan was. “Niemand doet dat zomaar, ze heeft niet nagedacht over wie haar zou vinden. Ze heeft ze niet willen beschadigen, maar was wanhopig.” Met heel veel verdriet in haar stem vroeg ze om op te houden met oordelen en vooral haar kleinkinderen liefdevol op te vangen en te benaderen. Ik vond haar zo dapper! Het werd stil in de aula. Het gemopper en commentaar verstomde. Hier stond een moeder die haar enigste kind kwijt was, als een leeuw vocht ze voor haar kleinkinderen. Tijdens de condoleance na de dienst schudde men haar beschaamd de hand. De kinderen hebben een geweldige oma die er altijd zoveel mogelijk voor ze is. Hun vader is ook weer bij ze komen wonen. En ondanks deze traumatische ervaring gaat het best goed met ze. En in het dorp is de rust terug gekeerd.
Een wanhoopsdaad
Galerij
U kunt op een foto klikken voor een vergroting.
