Vroeg op de avond kwam de melding binnen”mijn vrouw is zojuist overleden, wilt u alles wat we besproken hebben in werking zetten?” Ik condoleerde meneer met het verlies van zijn vrouw en we bespraken dat ze vannacht bij haar familie kon blijven om afscheid te nemen. Dan moet het echt koel in de slaapkamer zijn, geen dik dekbed maar een lege hoes. Ramen open of juist dicht, afhankelijk van de temperatuur. “ In de uren daarna kregen we raar onbestendig weer, en ik was niet zeker van de toestand van de overleden mevrouw. Even er naar toe was geen optie, de familie woont in Gouda. Ik belde meneer op en liet hem de keuze, wij zouden een bedkoeling laten plaatsen of we konden mevrouw zoals eerder afgesproken, ophalen. De familie besloot tot het laatste. Zij zouden in afwachting van onze komst afscheid te nemen en kleding uit zoeken welke mevrouw in de kist zou dragen. Omdat ik de familie nog niet ontmoet had besloot ik zelf met de vervoerder mee te reizen en mevrouw naar het rouwcentrum in het buitengebied van Arnhem over te brengen. Ondertussen was het bijna nacht. Om 23 uur reden we uit Arnhem weg. Bij de oprit van de A12 stond een liftster, ze wilde graag meerijden. Opeens zag ze dat het een rouwauto was en liep geschrokken weg. Aan de hemel vlogen in de verte prachtige flitsen langs. In het westen onweerde het. Het noodweer kwam steeds dichterbij.
Op het opgegeven adres vonden we de familie bij elkaar. Het rook naar wierook in de slaapkamer en daar lag de prachtige nog jonge vrouw. De zoon hielp ons heel dapper zijn moeder de trap afdragen en de familie liep mee naar de auto om moeder uitgeleide te doen. Op de terugweg begon het te regenen, nee te hozen, het leek alsof we op de Rijn reden, zo veel water op de weg. Toen we eindelijk in het dorp kwamen waar we moesten zijn gingen we eerst zoals we geinstrueerd waren, de sleutel van het rouwcentrum ophalen bij het politiebureau. Dat was nog wel even zoeken. Een bemenst politieburea in deze omgeving vond ik wel erg bijzonder. Maar toch was er iemand. “jaaa, die sleutel hebben wij. Maar waar ik die kan vinden?” De sleutel werd gevonden en wederom reden wij het hele dorp door op zoek naar het rouwcentrum. Op de tweede deur die we probeerden pastte de sleutel. Daar hebben we mevrouw gewassen, gekamd, haar prachtige jurk en vestje aangetrokken, en in een kist gelegd.
De roos, uit haar slaapkamer meegebracht in haar handen. Zo lieten we haar achter, zochten we weederom het politieburau en gaven de sleutel af.Terug naar Arnhem. De regen en het onweer lieten we achter ons. Om half vier was ik thuis. Met het gevoel dat ik een heel avontuur had beleefd. Nu weet ik ook hoe dat gaat zo midden in de nacht en heb ik veel van de zeer ervaren vervoerder en verzorger (Toon) geleerd. Veel respect voor deze mensen. En weer bedenk ik dat ik een heel bijzonder en mooi beroep heb en daar heel blij mee ben.
