Eind januari mocht ik een uitvaart regelen waarbij de familie koos voor een intiem afscheid. Meneer was thuis overleden en door de thuiszorg medewerkers liefdevol verzorgd. In een zijkamer van het appartement baarden we meneer in zijn zelfgekozen kist op. De familie zorgde voor bloemen en kaarsen. Een kleinzoon ging aan de slag met een ontwerp voor de rouwkaart. Een prachtig en vooral kleurig schilderij stond daarvoor model. We maakten twee kaarten, eerst voor de directe familie en buren en een om na de uitvaart naar alle andere familie, vrienden en kennissen te sturen.
Op de dag van de uitvaart kwamen wij nadat de echtgenote, kinderen en kleinkinderen tijdens een mooie ceremonie afscheid hadden genomen. Samen sloten we de kist. Vervolgens brachten we meneer naar de rouwauto. Buiten stonden de bewoners van het appartementencomplex en enkele vrienden. Ze hadden allen een roos bij zich en vormden een mooie erehaag. Vervolgens liep de familie achter de rouwauto aan tot aan het Crematorium. Een wandeling van een klein half uur. Met respect stapten onderweg fietsers van hun fiets af en stopten er auto’s aan de kant van de weg. Heel indrukwekkend. Bij het crematorium namen ze definitief afscheid. Verdrietig, maar ook heel tevreden liepen ze terug naar huis. Daar was er warme koffie. Ze waren blij dat ze het op hun eigen manier hadden kunnen doen.
En nu, slechts 2 maanden later kan het bijna niet anders. Ook mensen die hier helemaal niet voor kiezen en het liever heel anders willen hebben geen keuze meer. Afscheid met ruim 20 mensen in het Uitvaartcentrum of crematorium. Anderhalve meter afstand van elkaar houden. Geen handdruk of omhelzing. En ook geen kopje koffie daarna. Kaarten alleen maar achteraf. En dat is toch wel heel erg schrijnend. Misschien kiest men voor een speciale afscheidsbijeenkomst voor over een tijdje. Om te gedenken, herinneringen op te halen en elkaar alsnog tot steun te zijn.
