Vol verwachting kijkt ze om zich heen. Een vrouw van 73, Linda, met mij op weg naar de Natuurbegraafplaats. Ze is er nog nooit geweest en heeft geen idee wat ze kan verwachten. Wanneer we van de drukke verkeersweg afslaan naar de toegangsweg kijkt ze verrast om zich heen. Een mooie weg om in stemming te komen, zegt ze. Van deze omgeving wordt je al stil.
We parkeren naast een soort golfkarretje, waarmee belangstellenden over het terrein kunnen worden rondgereden. Wij gaan rustig even rondwandelen om een indruk te krijgen. Wat betekend “eeuwige rust?” De ronde boomschijven met tekst geven aan waar al iemand begraven ligt. Op sommige andere plaatsen zien we een subtiel geplaatst steentje met een nummer. Dat zijn de reeds gereserveerde plaatsen. Er zijn een aantal zichtbaar verse graven, er liggen nog bloemen op of naast. Het is heel stil, je hoort alleen de vogels zingen. De klok van het nabij gelegen klooster luidt de uren. Een enkele wandelaar en fietsers kruisen ons pad ” Wat is het hier mooi, heh ”knikt een oudere dame in het voorbij gaan. In de verte horen en zien we een trein. Oh, dat is goed, zegt Linda opgetogen. Ik heb lang naast een spoorbaan gewoond, dat voelt een beetje als thuis. Ze geniet van elke stap. Wijst me op bloemen , struiken en bomen. Overweegt waar ze haar laatste rustplaats zal kiezen. Vandaag hoeft dat nog niet, we kijken en genieten van het prachtig aangelegde terrein.
Aan de rand is een klooster. We pauzeren nog even bij de abdijwinkel. Een welgevulde boekenkast, foto en tekstkaarten, door de nonnen gemaakte zeep, wijn en bijenhoning, beeldjes en kaarsen natuurlijk. We vervolgen onze weg naar de parkeerplaats. “wat is dit prachtig” verzucht Linda. Ik geef haar een brochure mee met informatie. Foto’s van de begraafplaats in verschillende jaargetijden. Ze kan zich thuis rustig oriënteren, en met anderen overleggen. “Dat hoeft niet, mijn besluit staat vast. Hier mag je me “straks” naar toe brengen.
Een paar weken later hoor ik dat ons bezoek haar veel rust heeft gegeven. Linda wil graag een plaats gaan reserveren. Terug naar de natuur, en niemand hoeft zich er druk over te maken. Alles wordt in 1 gesprek geregeld. Samen met een medewerker zal ze met het golf karretje worden rondgereden om een plekje aan te wijzen. De plek wordt middels een GPS systeem vastgelegd en de koopakte kan passeren. Zoals ik al verwachtte kiest ze een plek helemaal achterin, waar de treinen regelmatig passeren. Een plek die bij haar hoort.
