De verdwenen sieraden
We hadden die ochtend een oude dame uit het verzorgingshuis naar het rouwcentrum overgebracht. De dochter die bij haar overlijden aanwezig was geweest was moe en verdrietig. Ze zou even rust nemen en daarna bij ons komen om samen haar moeder te verzorgen. Elke overledene wordt altijd gewassen , zonodig geschoren , aangekleed en gekamt in de kist gelegd. Daar mogen de nabestaanden natuurlijk altijd bij zijn en desgewenst helpen. Met haar zus kwam ze die middag, ze hadden mooie kleren voor hun moeder meegenomen. Voor we begonnen vroeg ik of er misschien nog sieraden waren en of ze dan om/aan moesten blijven tot de crematie.Ja, er waren drie ringen en een armband zei de ene zus. Ik keek maar zag niets. Dat was even schrikken, tot de andere dochter bedacht dat ze die vannacht na het overlijden had afgedaan en op het nachtkastje had gelegd. Maar daar waren ze ook niet, dus zouden wij ze meegenomen hebben? Nee, dat hadden we niet. Een telefoontje naar het verzorginghuis. Nee, ze wisten zeker dat er geen sieraden op het kastje lagen of hadden gelegen. Mevrouw zou alles nog om hebben. Vervolgens werden wij er op aangekeken. Wij zouden de sieraden dan misschien per ongeluk hebben meeegenomen? Nee, dat doen wij nooit. Als de overledene sieraden draagt dan schrijven we het op en overleggen met de familie aan wie en wanneer de sieraden worden teruggegeven.Wij zullen nooit losse sieraden meenemen. Dat werd een heel vervelende situatie. De dames gingen vol ongeloof naar huis. Ik was ook geschrokken en belde nogmaals met het tehuis, met de mensen die mevrouw hadden opgehaald. Niemand had de sieraden gezien. Ik geloof mijn personeel en blijf dan met een heel vervelend gevoel achter. Want de sfeer is al verdrietig vanwege het overlijden, en dan komt dit er nog bij. De volgende ochtend belde ik naar de dochter of ze de ringen misschien ergens anders had neergelegd. Ze zou even in de kasten en laden gaan kijken. Nogmaals benadrukte ze dat het eigenlijk niet nodig was, want ze had ze echt op het nachtkastje gelegd. Een uurtje later belde de kleindochter. Zij was na het overlijden nog even bij oma geweest, zag de sieraden liggen en had ze voor de zekerheid meegenomen zodat ze niet kwijt zouden raken. Ze was vergeten om het tegen haar moeder te zeggen.”Sorrie.” Wat was ik blij. Ik belde gauw mijn personeel. Gelukkig, de sieraden zijn terecht en zijn bij de familie. Iedereen haalde opgelucht adem. Zoiets wil je echt niet.
