De baby van de juf is dood
De baby van de juf is dood. Met die woorden kwam Fleur (4 jaar) uit school. Helemaal verdrietig, ze hadden zich met de juf zo op de baby verheugd. Moeder schrok natuurlijk en later op het schoolplein bleven de ouders erover praten. Hoe ga je hier mee om? Hoe leg je dit aan kleuters, maar ook de andere kinderen op school uit? Rijen met boeken in de kast, maar nergens iets over rouwbegeleiding op school. Zo werd ik ingeschakeld met de vraag wat men kon, en of ik daar iets over heb. Die heb ik, dus de vervangende juf was blij met verschillende boeken over hoe je daar met kinderen over kan praten. Alleen is het lastig om dit in een groep te doen, je weet niet wat ouders daarvan vinden, hoe zij het vertellen. Ze wilden ook iets voor de juf doen, met de kinderen. De volgende avond was er een ouderavond. Er werd veel gepraat, boekjes bekeken, en uitleg gegeven. Ik had voor een prachtig kindercondoleance album gezorgd. Voor alle kinderen ging er een blad met vlindertje mee naar huis om iets voor de juf te maken. De ouders konden er eventueel nog iets achterop schrijven. Ook Fleur maakte een prachtig lief plakwerkje. Daarmee kon ze haar verdriet over de baby van juf een beetje verwerken. Op school werd met de kinderen het condoleancealbum gevuld. Ieder kon zijn of haar vragen nog eens kwijt. “Het is wel heel zielig, zei Fleur later thuis, maar gelukkig kunnen ze nog wel een niewe baby maken”. Een typishe kinderopmerking. Het laat zien dat we kindeen erbij moeten betrekken, dat kunnen ze best aan. De dood hoort bij het leven, en dat leven gaat gewoon verder. Deze schoolkinderen ook. Ze hebben een heftige ervaring, maar kunnen daar zeker verder mee.
