Afscheid van je moeder

Twee jonge vrouwen nemen contact met me op. Hun moeder is overleden en ze hebben graag dat ik met hen de uitvaart regel. Ze zijn heel erg verdrietig en het gesprek gaat eerst wat moeizaam. Een uitvaart hebben ze nog nooit meegemaakt, en zeker niet zelf hoeven regelen. Maar als ze voorzichtig hun wensen en ideeën met me doorspreken en merken dat ik erin mee ga, het goede ideeën vindt en begin te organiseren zijn ze blij verrast. Geen kist, nee een mooie wade, en veel bloemen. Ze zullen zelf iets maken wat bij de wade past. Moeder wordt overgebracht  naar het rouwcentrum Moskowa waar de juiste sfeer heerst. “Dit past zo bij hoe ze was” beslissen de meiden.  Ze besluiten dat de uitvaart klein en intiem gehouden zal worden. De aanwezige kleinkinderen zullen een gedichtje opzeggen, kaarsjes aansteken. Niet in een grote aula maar binnen de  muren van het intieme uitvaartcentrum zal afscheid worden genomen. Beide dochters zullen spreken, er is warme muziek. Als we later met de overledene door het bos naar het crematorium lopen realiseer ik me dat er iets bijzonders is gebeurd. Ik hoorde in haar afscheidswoorden dat een van de dochters jarenlang geen contact met haar moeder had. En juist de dag voor moeder stierf naar haar toe was gegaan om iets uit te praten. Ze vond een doodzieke moeder en er was weinig gelegenheid meer om te zeggen wat er gezegd moest worden. Maar er was spijt. Heel veel spijt over het gebeurde. En zoals vaak bedacht ik hoe lastig dit toch is. Mensen die elkaar vaak om vage redenen jarenlang niet willen spreken, en dan opeens, dan is het te laat. Wat erg voor de moeder, maar ook zeker voor de achterblijvende dochter. Wat doet men elkaar soms toch aan?

Comments are closed.