Laatst gingen we een overleden mevrouw ophalen om naar het rouwcentrum over te brengen. Ze was thuis in de nabijheid van haar partner, kinderen en kleinkinderen overleden. “Het was een mooi afscheid” zei de familie. “Precies zoals ze wilde, met ons allemaal erbij.” Fijn dat die mogelijkheid er is om in je eigen omgeving en bij de mensen die je liefhebt te mogen en kunnen sterven. Het was een grote familie en naast het verdriet waren ze ook wel opgelucht. “Moeder is uit haar lijden verlost.” Daar mocht op gedronken worden, een glaasje in de hand. Na nog een laatste afscheid, een aai, een kus,brachten wij mevrouw naar de rouwauto. Toen de voordeur open ging hoorde ik gezang in de buurt. Het duurde even maar toen drong het tot me door. De Surinaamse buren kwamen naar buiten en zongen prachig een afscheidslied. Een soort gospel. De nabestaanden liepen met hun glas in de hand naar buiten, buren verzamelden zich rond de auto, een kleurrijk geheel. “Let it rain, let it rain” zongen de buurvrouwen in hun afscheidslied. En warempel, terwijl mijn collega langzaam voor de rouwauto uitliep tot aan de hoek van de straat begon het heel, heel zachtjes uit de hemel te druppelen. Men omhelsde elkaar, er werd gecondoleerd en ieder ging weer naar huis. Wat een warmte sprak daaruit. Fijn om in zo’n buurt te wonen.
Afscheid van een kleurrijke buurt
Galerij
U kunt op een foto klikken voor een vergroting.
